Η γιορτή της μητέρας ή ημέρα της μητέρας είναι εορτή προς τιμήν της μητέρας και της μητρότητας. Στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες, γιορτάζεται την δεύτερη Κυριακή του μήνα Μάη.
Οι πρώτες αναφορές για Γιορτή της Μητέρας και της μητρότητας έρχονται από την αρχαία Ελλάδα.
Η μητέρα Γη (Γαία) σύζυγος του Ουρανού είναι η προσωποποίηση της φύσης, που γεννά όλο τον κόσμο και λατρεύεται σαν η υπέρτατη θεότητα. Η λατρεία περνά στη συνέχεια στην κόρη της, Ρέα, σύζυγο και αδερφή του Κρόνου. Η Ρέα λατρεύεται σαν η «Μητέρα των Θεών», καθώς φαίνεται να είναι η πρώτη, που γέννησε με τοκετό και ανάθρεψε τα παιδιά της με μητρικό γάλα. Οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν τιμές στη Ρέα κάθε άνοιξη, καθώς ήταν και θεά της γης και της γονιμότητας.
Καθιερώθηκε τον 20ό αιώνα και προέρχεται από το αγγλικό και το αμερικανικό κίνημα των γυναικών. Η Αμερικανίδα Ann Maria Reeves Jarvis διοργάνωσε για πρώτη φορά το 1865 ένα κίνημα με το όνομα Mothers Friendships Day και συναντήσεις με το όνομα Mothers Day Meetings, κατά τις οποίες οι μητέρες αντάλλασσαν απόψεις και εμπειρίες. Το 1870 η Julia Ward Howe διοργάνωσε μια εκδήλωση φιλειρηνικής συγκέντρωσης μητέρων με το σλόγκαν peace and motherhood με σκοπό, τα παιδιά να μη στέλνονται στον πόλεμο.
Στην Ελλάδα η γιορτή της μητέρας συνδέθηκε με την εορτή της Υπαπαντής (2 Φεβρουαρίου). Τότε η ορθόδοξη εκκλησία γιορτάζει την Παναγία με τον Ιωσήφ που πηγαίνουν τον 40ήμερο Ιησού στο Ναό για ευλογία. Να «σαραντίσει», με σύγχρονη ορολογία. Μια κίνηση που ακόμα σήμερα κάνουν οι χριστιανές μητέρες (Σαραντισμός). Ο παράλληλος εορτασμός της μητέρας ξεκίνησε το 1929 με προφανή τον συμβολισμό. Όμως κατά την δεκαετία του 1960, ο εορτασμός ατόνησε και ενισχύθηκε η δυτικόφερτη συνήθεια εορτασμού της 2ης Κυριακής του Μαΐου. Η εκκλησία όμως επιμένει στην παλαιά ημέρα εορτασμού και διοργανώνει σχετικές εκδηλώσεις. (Πηγή πληροφοριών: wikipedia.org)
Σήμερα Κυριακή 14 Μάϊου είναι η μέρα αφορμής για να «θυμηθούμε «τις μάνες μας. Θέλω να πιστεύω ότι δεν περιμένουμε αυτή τη μέρα για να τις δείξουμε την αγάπη , το νοιάξιμο, και την ευγνωμοσύνη μας. Να τις πούμε «σ αγαπώ» μια λέξη τόσο πολύτιμη για αυτές που δυστυχώς ξεχνάμε να την λέμε. Ίσως γιατί οι παλιές μανάδες, οι δικές μας μανάδες εδώ στο νησί δεν χρησιμοποιούσαν αυτή τη λέξη ποτέ και οι ίδιες. Από ντροπή, από αδυναμία από φόβο…ποτέ δεν κατάλαβα .Αν και σαν παιδιά αυτές πάντα μας έκαναν την ερώτηση…» την αγαπάς τη μανούλα»; Κι εμείς απαντούσαμε ναι χωρίς δισταγμό. Το θεωρούσαμε αυτονόητο ότι ένα παιδί πρέπει να αγαπάει τη μάνα του. Αυτές μεγάλωσαν και γίναμε εμείς τώρα οι μάνες που με τη σειρά μας αποζητάμε την αγάπη. Ή καλύτερα τα λόγια και τις πράξεις εκείνες που θα μας την εκφράσουν. Τίποτα σπουδαίο…Δυο λέξεις και μια αγκαλιά. Όσο ακόμα είμαστε εδώ , όσο ακούτε την φωνή μας και μας και μας βλέπετε, μας αγγίζετε … Δυο λέξεις και μια αγκαλιά είναι για τις μανάδες τα δώρα όλου του κόσμου. Ο χρόνος περνάει και μας ξεγελάει. Νομίζουμε ότι εκείνες, πάντα θα είναι εδώ κοντά μας. Κι όμως…Θα έρθει η στιγμή που θα λέμε » και τι δεν θα έδινα για να ακούσω την φωνή της μάνας μου,, να δω το πρόσωπο της για άλλη μια φορά». Μην χάνεται ούτε μια στιγμή από τον πολύτιμο χρόνο που έχετε ακόμα μαζί τους…μαζί μας.
Είναι όμως και κάτι μανάδες που αξίζουν περισσότερο την αγάπη και την σκέψη μας και σε αυτές θα αφιερώσουμε την σημερινή γιορτή της μητέρας.
Στις μητέρες των Τεμπών που φέτος θα περιμένουν μάταια να χτυπήσει το τηλέφωνο αρνούμενες να συνειδητοποιήσουν ότι τα παιδιά τους «ταξίδεψαν» για πάντα.
Στις μανάδες των κακοποιημένων και δολοφονημένων κοριτσιών .
Στις μάνες που μαυροντύθηκαν για το τίποτα από κάποιον τραμπούκο, ρατσιστή ,ένστολο, οπαδό, δολοφόνο .
Σε αυτές τις υπέροχες μάνες που αποδέχτηκαν την ιδιαιτερότητα του παιδιού τους και στέκονται δίπλα τους
Σε εκείνες που «βουλιάζουν» σε έναν καναπέ νοσοκομείου μήνες βλέποντας τα παιδάκια τους να σβήνουν από τον καρκίνο κάνοντας τους κλόουν για να δουν ένα χαμόγελό τους κάτω από τα σωληνάκια. Που ξυρίζουν το κεφάλι τους για να τους δίνουν δύναμη και ελπίδα.
Σε αυτές που μεγαλώνουν με υπομονή αξιοπρέπεια και δύναμη ψυχής τα «ξεχωριστά » τους παιδάκια προσδοκώντας με πολύ αγώνα αλλά και άσβεστη ελπίδα να βγουν από τα χείλη τους δυο καθαρές λεξούλες.
Στις γερασμένες μανούλες που στο θολωμένο τους μυαλό έχει σβηστεί η εικόνα του σπλάχνου τους αλλά ποτέ δεν ξεχνούν ότι είναι μάνες.
Στις γυναίκες που λαχταρούν το διαλυμένο τους κορμί από τις ορμόνες και τα φάρμακα να τις κάνει μανούλες.
Στις μανάδες που μένουν ξυπόλητες και νηστικές για να μην λείψει τίποτα από τα παιδιά τους.
Σε αυτές που κάνουν την απουσία, τον χαμό, την εγκατάλειψη του πατέρα ανεπαίσθητη.
Σε εκείνες που αναγκάζονται να κλείσουν τα εξαρτημένα παιδιά τους σε κάποιο ίδρυμα μελανιασμένες από το ξύλο του στερητικού συνδρόμου.
Στις μάνες με τις άδειες αγκαλιές των «ηρώων» που έπεσαν στο καθήκον για την πατρίδα , για τον συνάνθρωπο , τυλιγμένοι στη γαλανόλευκη.
Κλείνοντας θέλω στείλω στα παιδιά ένα μήνυμα.
Η αγάπη ποτέ δεν είναι αυτονόητη και αλληλένδετη με τους δεσμούς αίματος. Καθώς περνούν τα χρόνια και όσο μεγαλώνουν και αυτονομούνται τα παιδιά μας το σύνδρομο της «άδειας αγκαλιάς» γίνεται όλο και πιο έντονο όση και η απουσία τους. Και τότε η ανάγκη μας για την έκφραση της δικής τους αγάπης γίνεται μεγαλύτερη, πολύτιμη, απαραίτητη. Η ανασφάλεια μας τροφοδοτείται από την ανεξαρτητοποίησή σας και εκεί είναι που συνειδητοποιούμε ότι δεν έχετε πια την ανάγκη μας.
Ναι…θέλουμε να ακούμε «Σ «αγαπώ», μας λείπει η αγκαλιά σας, ζούμε για να σας κυνηγάμε με την ζακέτα και το αυγό στο χέρι … για να ξέρουμε ότι «φτάσατε», ότι φάγατε ότι είστε καλά… Χωρίς αυτά δεν είμαστε μάνες.
Και παίζοντας κυνηγητό θα «φύγουμε».
Να μας θυμάστε!!!
Meganisi Life 